Mehmeti II, i njohur si Mehmet Pushtuesi, ishte një nga komandantët ushtarakë më të mëdhenj të kohës së tij. Perandoria Osmane nën sundimin e tij ishte e gjerë, e shtrirë në çdo drejtim, në veri, jug, lindje dhe perëndim. Në mesin e shekullit të pesëmbëdhjetë, sulltani ia kishte vënë sytë bregut të Detit të Zi, i cili në atë kohë ishte nën kontrollin e Voivodëve të Vllahisë, një mbretëri e gjerë që shënonte një vijë midis kufirit të përparuar të Perandorisë Osmane dhe Mbretërisë së Hungarisë.
Vllahia ishte shtyrë dhe tërhequr prej kohësh midis këtyre dy fuqive kundërshtare, me njërën ose tjetrën që përpiqej të kontrollonte fronin, të zhvaste haraçe ose të vendoste qeveri kukulla.
Në vitin 1456, kontrolli i fronit të Vllahisë ishte marrë nga ai që nuk do të ishte një kukull për asnjërin pushtet. Dëshira e tij ishte që vendi i tij të ruante pavarësinë, por urrejtja e tij për turqit osmanë ishte e pakufishme dhe e tmerrshme. Mbreti i Hungarisë e respektoi dhe ai respekt iu kthye me pahir.
Lidhjet e largëta të gjakut, ngjashmëria e fesë dhe armiku i përbashkët ishin arsye të mira për respekt të ndërsjellë. Ai ishte Vlad III, të cilin e quanin Drakul, sipas Urdhrit të Dragoit, anëtar i të cilit kishte qenë babai i tij. Vlad Drakula ishte një individ i pamëshirshëm, mizor dhe i frikësuar, i pamëshirshëm në metodat e tij, por jashtëzakonisht inteligjent, i prirur ndaj sulmeve të ashpra të zemërimit, gjatë të cilave askush nuk mund të arsyetonte me të.
Urrejtja e tij ndaj osmanëve ishte e njohur, siç ishte edhe historia pas saj, por arsyet më të thella mbetën gjithmonë të errëta. Afër askujt, Vlad nuk foli për fëmijërinë e tij apo për traumën që e kishte shtrembëruar në atë që ishte bërë.
Askush nuk e dinte plotësisht se çfarë kishte ndodhur, por të gjithë e dinin se ai i kishte kaluar vitet e formimit si peng në oborrin e Sulltanit Osman, me vëllain e tij Radu. Ndërsa Radu kishte lulëzuar në oborrin osman, duke u konvertuar përfundimisht në Islam dhe duke iu dhënë komanda e trupave në ushtrinë e Sulltanit, Vlad kishte zhvilluar një urrejtje ndaj osmanëve, e cila kufizohej me çmendurinë.
Kur Vladi rifitoi fronin e Vllahisë, Sulltani Osman i dërgoi të dërguarin për ta urdhëruar që t’i paguante një haraç Perandorisë. Vlad jo vetëm që refuzoi, por vrau të dërguarit, duke urdhëruar që thonjtë e gjatë të futeshin nëpër kafkat e tyre në trurin e tyre. Mehmeti, i cili ishte i përfshirë në një rrethim në qytetin e Korinthit, dërgoi gjeneralin e tij Hamza Beun të merrej me Vladin.
Sundimtari Vllahian i zuri pritë Hamzait, duke e kapur atë dhe shumicën e ushtrisë së tij. Mehmeti, braktisi rrethimin e tij, marshoi me nxitim drejt Danubit, lumit të madh që ndante kufirin perëndimor midis Vllahisë dhe Perandorisë Osmane. Vlad marshoi për ta takuar atë.
Kur Mehmeti mbërriti në tokat në perëndim të Danubit, i gjeti të shkatërruara. Fshatrat dhe qytetet ishin djegur, fushat ishin djegur, puset ishin helmuar. Kudo që shkuan gjetën prova të tmerrshme të pranisë së Vladit. Rreth lëvozhgave të djegura të fshatrave dhe përgjatë rrugës së zbrazët ishin vendosur shtylla të larta prej druri, të mprehta dhe të trasha, dhe në secilën prej tyre ishte trupi i një personi.
Trupat e Sulltanit marshuan drejt Danubit të ‘sëmurë’ nga tmerri dhe një zemërim i ftohtë ra mbi to. Kufomat ishin të tmerrshme, por aty-këtu një person më i fortë ishte vendosur në një gozhdë në mënyrë të tillë që të mos vritej menjëherë. Këta të gjorë kërcyen dhe gurgulluan mbi ushtarët që kalonin dhe Mehmeti urdhëroi që të vriteshin me shigjeta pa mëshirë. Ai ishte i ftohtë dhe i tërbuar.
Ushtria e Vladit kundërshtoi nënshtrimin, por ata ishin më të shumtë, dhe pas një shkëmbimi të ashpër Vlad u tërhoq dhe Sulltani mundi të kalonte me forcë. Ata u nisën për në kryeqytetin e Vllahisë nga rruga më e shpejtë, por ishte një marshim disaditor.
Ndërsa ata përparuan, ata zbuluan se Vlad e kishte kthyer ligësinë e tij kundër popullit të tij dhe tokës së tij, në mënyrë që t’i privonte forcat e Sulltanit nga çdo furnizim gjatë rrugës. Përsëri, fshatrat ishin djegur, puset e helmuara dhe njerëzit e pafajshëm ishin vrarë në mënyrat më të tmerrshme. Mehmeti po përparonte në një shkretëtirë vdekjeje.
Më 17 qershor 1452, ende disa ditë jashtë kryeqytetit të Vllahisë, Sulltan Mehmeti ngriti kampin. Kampi kishte një pamje të mrekullueshme, e madhe dhe shumëngjyrëshe, rreshta tendash të bardha që shtriheshin në distancë, pankarta që fluturonin me krenari. Kishte muzikë, erë mishi të pjekur dhe një mjegull tymi nga brazirat e panumërta të vogla me qymyr.
Ushtria e tij ishte e madhe, dhe në zemër të saj ishte tenda dhe pavioni i tij i madh, të endura ndërlikuar me dekorime ari dhe të kuqe. Ata fushuan në mëngjes dhe ai ndaloi forcat e tij për një ditë e një natë, para se të vazhdonte.
Gjatë pasdites së hershme, një burrë i vogël trupmadh me një çallmë të lartë dhe mustaqe të zeza erdhi në kamp. Ai ishte i veshur si një anëtar i kalorësve tokësorë turq, spahi, dhe fliste në një turqisht të rrjedhshëm, pa theks, në mënyrë që askush të mos e vinte në dyshim praninë e tij.
Ai lëvizi nëpër kamp, duke eksploruar dhe duke mbajtur parasysh gjithçka, stalla për kuajt dhe devetë, vagonët e furnizimeve, tendat për jeniçerët, mercenarët dhe spahinjtë.
Nga fundi i pasdites, ai qëndroi para çadrës së vetë Sulltanit dhe e nguli sytë për një kohë të gjatë. Pastaj ai erdhi dhe me kujdes u kthye në portën kryesore, përpara se të rrëshqiste përsëri nga kampi. Ai kishte një kalë të lidhur afër, dhe kur e gjeti, hipi si era për t’u bashkuar me ushtrinë e tij.
Mbreti i Vllahisë dhe komandanti i ushtrive të saj, kishte përdorur njohuritë e tij për gjuhën dhe kulturën osmane për të spiunuar kampin e armikut të tij për vete, dhe ndoshta më mirë se çdo agjent që mund të kishte bërë. Rreziku i tij e tërhiqte atë dhe tani ai do të përdorte njohuritë e tij për të nisur një sulm drejtpërdrejt ndaj Sulltanit të urryer. Ai do të sulmonte pikërisht atë natë.
Pak para mesnatës, ai vetë hipi me guxim deri te porta e kampit osman. Me një turqishte të përsosur ai urdhëroi rojën të hapte portën. Urdhri u respektua dhe në errësirë, ai dhe një trup i zgjedhur kalorësish hynë brenda. Fshehtësia e tyre u mbajt për një kohë të gjatë sa shumica e ushtarëve të Vladit ishin brenda para se të ngrihej ndonjë alarm. Më pas u shkatërrua kaosi dhe me pishtarët flakë të mbajtur lart, forcat Vllahe shpërthyen kampin osman. Ata u shtynë kundër kuajve dhe deveve, duke vrarë shumë. I vunë zjarrin çadrave dhe vagonëve. Vlad dhe truproja e tij personale dolën me makinë kundër tendës së Sulltanit, por e gjetën atë bosh. I vunë zjarrin pëlhurës së tij të pasur dhe u kthyen me tërbim drejt portave.
Në këtë kohë komandantët osmanë kishin arritur të arrinin njëfarë rregulli në kampin kaotik. Rezistenca kishte filluar të forcohej. Vladi dëgjoi tërheqjen dhe kalorësit e tij u larguan. Natën, pishtarët e tyre rrodhën pas tyre, ndërsa ata u larguan me bubullimë, duke lënë pas tyre vdekjen dhe shkatërrimin.
Sulmi i natës kishte dështuar për të vrarë Sulltanin, por mijëra nga njerëzit e tij ishin vrarë në konfuzion, ashtu si edhe shumë nga kuajt dhe devetë e tij.
Lufta midis Vladit dhe Mehmetit vazhdoi të dëgjohej në Vllahi për dhjetë vjet, por përfundimisht, Vlad u vra, ndoshta në betejë kundër osmanëve. Reputacioni i tij për mizorinë ekstreme ka zgjatur deri në kohët moderne, duke u bërë frymëzim për personazhin e Kontit në romanin e Bram Stoker-it të vitit 1897, Drakula.
World History Online
